14 Νοε. : Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

Ευχή εις την Υπεραγιαν Θεοτόκον,
ην, ως λέγουσι τινές,
ηύχετο ο μέγας της Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ο Παλαμάς,
ως εν τω βίω τούτου οράται.
------------------------------


Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε,
η τον Θεόν Λόγον κατά σάρκα γεννήσασα,
οίδα μεν ότι ουκ έστιν ευπρεπές ουδέ άξιον εμέ τον ούτω πανάσωτον εικόνα καθαράν σου της αγνής,
σου της αειπαρθένου,
σου της σώμα και ψυχήν εχούσης καθαρά και αμόλυντα,
οφθαλμοίς μεμολυσμένοις οράν και χείλεσιν ακαθάρτοις και βεβήλοις περιπτύσσεσθαι ή παρακαλείν.
Δίκαιον γάρ εστίν εμέ τον άσωτον μιμείσθαι και στυγείσθαι υπό της σης καθαρότητος.
Πλήν, επειδή παραγέγονεν ο Θεός, όν εγέννησας, άνθρωπος,
όπως καλέσει αμαρτωλούς εις μετάνοιαν,
θαρρών καγώ προσέρχομαί σοι μετά δακρύων δεόμενος.
Δέξαι μου την παρούσαν των πολλών και χαλαεπών πταισμάτων εξαγόρευσιν,
και προσάγαγε τω μονογενεί σου Υιώ και Θεώ,
ικετηρίαν ποιούσα,
όπως γένηται ίλεως τη αθλία μου και ταλαιπώρω ψυχή·
δια γαρ το πλήθος των ανομιών μου κωλύομαι πρός αυτόν ατενίσαι και αιτήσαι συγχώρησιν.
Δια τούτο σε προβάλλομαι πρέσβυν και μεσίτιν·
ότι πολλών απολαύσας και μεγάλων δωρεών παρά του πλαστουργήσαντός με Θεού,
αμνήμων τε φανείς ο άθλιος και αχάριστος,
εικότως παρασυνεβλήθην τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ομοιώθην αυτοίς,
πτωχεύων ταις αρεταίς,
πλουτών τοις πάθεσιν,
αισχύνης πεπληρωμένος,
παρρησίας θείας εστερημένος,
κατακεκριμένος υπό Θεού,
θρηνούμενος υπό Αγγέλων,
γελώμενος υπό δαιμόνων και μισούμενος παρά ανθρώπων,
ελεγχόμενος υπό του συνειδότος,
υπό των πονηρών μου καταισχυνόμενος έργων,
και πρό θανάτου νεκρός υπάρχων,
και πρό της κρίσεως αυτοκατάκριτος ών,
και πρό της ατελευτήτου κολάσεως αυτοτιμώρητος τυγχάνων υπό της απογνώσεως.
Διό δή εις την σήν και μόνην καταφεύγω αντίληψιν,
Δέσποινα Θεοτόκε,
ο των μυρρίων ταλάντων οφειλέτης,
ο ασώτως μετά πορνών την πατρικήν δαπανήσας ουσίαν,
ο πορνεύσας υπέρ την πόρνην,
ο παρανομήσας υπέρ τον Μανασσήν,
ο υπέρ τον πλούσιον άσπλαγχνος γεγονώς,
ο λαίμαργος δούλος,
το των πονηρών λογισμών δοχείον,
ο των αισχρών και πονηρών λόγων θησαυροφύλαξ,
ο πάσης αγαθής εργασίας αλλότριος.
Ελέησόν μου την ταπείνωσιν·
οικτείρησόν μου την ασθένειαν·
μεγάλην έχεις την παρρησίαν προς τον εκ σου τεχθέντα·
ουδείς δύναται ως σύ, Μήτερ Θεού.
Πάντα γαρ ισχύεις, ως πάντα υπερέχουσα των κτισμάτων·
και ουδέν σοι αδύνατον, εάν θελήσης μόνον.
Μή ουν παρίδεις μου τα δάκρυα,
μη βδελύξει μου τον στεναγμόν,
μη απώσει μου τον εκ καρδίας πόνον,
μη καταισχύνης μου την εις σε προσδοκίαν,
αλλά ταις μητρικαίς δεήσεσι,
την του αγαθού Υιού σου και Θεού αβίαστον βιασαμένη ευσπλαγχνίαν,
αξίωσόν με τον ταλαίπωρον και ανάξιον δούλον σου,
το πρώτον και αρχαίον μου απολαβείν κάλλος,
και την των παθών αποθέσθαι αμορφίαν,
ελευθερωθήναι από της αμαρτίας,
δουλωθήναι δε τη δικαιοσύνη,
εκδύσασθαι τον μιασμόν της σαρκικής ηδονής
και ενδύσασθαι τον αγιασμόν της ψυχικής καθαρότητος,
νεκρωθήναι τω κόσμω και ζήσαι τη αρετή.
Οδοιπορούντι μοι συνόδευσον,
εν τη θαλάσση πλέοντι σύμπλευσον,
αγρυπνούντα με ενίσχυσον,
θλιβόμενον παραμύθησον,
ολιγοψυχούντα παρακάλεσον,
ασθενούντι ίασίν μοι δώρησαι,
αδικούμενον ρύσαι με,
συκοφαντούμενον αθώωσον,
εις θάνατον κινδυνεύοντα συντόμως προφθάσασα λύτρωσαι,
τοις αοράτοις εχθροίς καθ’ εκάστην φοβερόν δείξον με,
ίνα γνώσι πάντες οι αδίκως τυραννούντες τίνος δούλος υπάρχω.
Ναί, υπεράγαθε, Δέσποινα Θεοτόκε,
επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως
και μη καταισχύνης με από της προσδοκίας μου,
η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γής.
Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον,
τον εν τη ψυχή μου αγριώτατον κλύδωνα κατεύνασον,
τον πικρόν θυμόν καταπράυνον,
τον τύφον και την αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως εκ του νοός μου αφάνισον,
τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων
και τας μεθημερινάς των ακαθάρτων εννοιών προσβολάς εκ της καρδίας μου μείωσον,
παίδευσόν μου την γλώσσαν λαλείν τα συμφέροντα,
δίδαξόν μου τους οφθαλμούς βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα,
τους πόδας μου τρέχειν ανυποσκελίστως ποίησον την μακαρίαν οδόν του Θεού εντολών,
τας χείρας μου αγιασθήναι παρασκεύασον,
ίνα αξίως αίρω αυτάς πρός τον Ύψιστον.
Κάθαρόν μου το στόμα,
ίνα μετά παρρησίας επικαλήται Πατέρα,
τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον.
Άνοιξόν μου τα ώτα,
ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκύτερα των Αγίων Γραφών λόγια,
και βιώ κατ’ αυτά υπό σού κραταιούμενος.
Δός μου καιρόν μετανοίας,
λογισμόν επιστροφής,
αιφνηδίου θανάτου με ελευθέρωσον,
κατακεκριμένον υπό του συνειδότος με απάλλαξον.
Και τελευταίον παράστηθί μοι εν τω χωρισμώ της ψυχής από του αθλίου μου σώματος,
την αφόρητον εκείνην ελαφρύνουσαν βίαν,
τον ανέκφραστον κουφίζοντα πόνον,
την απαραμύθητον παρηγορούσα στενοχωρίαν,
της σκοτεινής με των δαιμόνων λυτρουμένη μορφής,
του πικροτάτου λογοθεσίου των τελωνών του αέρος και των αρχόντων του σκότους εξαίρουσα,
και τα χειρόγραφα των πολλών μου αμαρτιών διαρήσσουσα,
τω Θεώ με οικείωσον,
και της εκ δεξιών αυτού μακαρίας στάσεως εν τω φοβερώ κριτηρίω καταξίωσον,
και των αιωνίων και ακηράτων αγαθών κληρονόμων με ποίησον.
Ταύτην σοι προσάγω την εξομολόγησιν,
Δέσποινά μου Θεοτόκε,
το φώς των εσκοτισμένων μου οφθαλμών,
η παραμυθία της εμής ψυχής,
η μετά Θεόν ελπίς μου και προστασία,
ήν ευμενώς πρόσδεξαι
και καθάρισόν με από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος,
και αξίωσόν με εν τω παρόντι αιώνι ακατακρίτως μετασχείν
του παναγίου και αχράντου σώματος και αίματος του Υιού και Θεού σου,
εν δε τω μέλλοντι,
του ουρανίου δείπνου της τρυφής του Παραδείσου,
ένθα πάντων εστί των ευφραινομένων η κατοικία.
Τούτων δε τυχών των αγαθών ο ανάξιος,
δοξάσω εις τους αιώνας των αιώνων το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα του Υιού και Θεού σου,
του δεχομένου πάντας τους εξ όλης μετανοούντας ψυχής,
διά σε την γενομένην πάντων των αμαρτωλών μεσίτριαν και εγγυήτριαν.
Διά γάρ σου, πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα,
περισώζεται πάσα βροτεία φύσις,
αινούσα και ευλογούσα Πατέρα και Υιόν και άγιον Πνεύμα,
την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον,
πάντοτε, νύν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.