Δίκαιοι εἰς Τόν αἰῶνα ζῶσι
Η ΟΣΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΑΙΝΟΥ (4 Ἰουνίου)
Στὶς 4 Ἰουνίου ἡ ἀγία μας Ἐκκλησία μεταξὺ ἄλλων ἁγίων προβάλλει καὶ τὴ σεμνὴ μορφὴ «τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Σοφίας τῆς ἀσκητικῶς βιωσάσης».
Τὰ ὁλίγα στοιχεῖα ποὺ διασώζονται ἀπὸ τὴν ζωή της,
μᾶς πείθουν πὼς πρόκειται γιὰ μιὰ γενναία προσωπικότητα,
ἡ ὁποία παρὰ τὴν εὐαίσθητη γυναικεία της φύσι καὶ τὶς θλίψεις τῆς ζωῆς της
ἀγάπησε ἰσχυρὰ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ ἀνεδείχθη ἁγία.
Τόπος καταγωγῆς τῆς Ἁγίας εἶναι ἡ Θράκη μας
καὶ συγκεκριμένα ἡ περιοχὴ τῆς Αἴνου (ἀνατολικὰ τοῦ Ἕβρου).
Οἱ γονεῖς της δὲν ἦσαν περιφανεῖς σὲ ἐκεῖνον τὸν τόπο ἀλλὰ καὶ πολὺ εὐσεβεῖς.
Ἔτσι ἡ Σοφία ἀπὸ τὴ μικρή της ἡλικία δέχθηκε χριστιανικὴ ἀγωγὴ
καὶ ποτίστηκε ἡ ψυχή της ἀπὸ τὸν αἰώνιο λόγο τοῦ Εὐαγγελίου.
Σύντομα κάμνει καὶ τὴ δική της οἰκογένεια μὲ ἕνα πιστὸ νέο.
Ἀνοίγουν τὸ σπιτικὸ τους στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ Σοφία γίνεται μητέρα καλλίτεκνη καὶ πολύτεκνη.
Ἕξι χαριτωμένα παιδιὰ τῆς ἐχάρισε ὁ πανάγαθος Κύριος.
Καὶ ἀσφαλῶς πολλὲς εἶναι τώρα οἱ εὐθῦνες της.
Τὰ παιδιὰ θέλουν εἰδικὲς περιποιήσεις καὶ φροντίδες.
Τὸ καλὸ νοικοκυριό, ἡ ἐτοιμασία τοῦ φαγητοῦ, τοῦ ρουχισμοῦ
καὶ τόσα ἄλλα ἀπαιτοῦν τὸ δικό τους χρόνο.
Ἐνῶ ὅμως ζοῦσε μέσα στοὺς πολλοὺς αὐτοὺς περισπασμοὺς τοῦ οἰκογενειακοῦ βίου
ἀλλὰ καὶ μέσα σὲ ἕνα τόσο «ταραχώδη κόσμο»,
ἐν τούτοις δὲν ἐμποδίσθηκε «νὰ εὐαρεστῇ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ»
καὶ νὰ «μεταχειρίζεται»,
ὅπως γράφει ὁ ἱερὸς Συναξαριστής,
«τὰς θεοφιλεῖς πράξεις καὶ ἀρετάς».
Ἡ μακαρία αὐτὴ μητέρα δὲν ἔλειπε ποτὲ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
Ἀπὸ ἐκεῖ ἔπαιρνε τὴν εὐλογία καὶ τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ.
Καὶ ὅταν ἐπέστρεφε στὸ σπίτι της, «ἠγρύπνει τὴν νύκτα καὶ κατεγίνετο εἰς προσευχάς».
Ἦταν πολὺ εὐλογημένη ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὡς μητέρα καὶ ὡς σύζυγος.
Ὅμως «αἱ ἐκλεκταὶκαρδίαι» δοκιμάζονται ἀπὸ τὸν Θεό,
γιὰ νὰ ἐξαγνισθοῦν καὶ νὰ δοξασθοῦν περισσότερο.
Καὶ ὁ Θεὸς ἐδιάλεξε γιὰ τὴν πιστή του δούλη Σοφία
νὰ γευθῇ τὸ πικρὸ ποτήριο τοῦ θανάτου καὶ τῶν ἕξι παιδιῶν της.
Ὁ Κύριος ποὺ τῆς τὰ ἐχάρισε, θέλησε τώρα νὰ τὰ πάρῃ κοντά Του·
νὰ τὰ ἀσφαλίσῃ στὴν οὐράνια Βασιλεία Του.
Μὲ ἀπόλυτη εἰρήνη ψυχῆς δέχθηκε ἡ ἁγία Σοφία τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Σὰν ἄλλος Ἰὼβ ἠμποροῦσε νὰ ἐπαναλαμβάνῃ
«ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον...» (Ἰὼβ α´ 21).
Στρέφει τώρα τὰ βλέμματά τῆς γύρω της, στὰ παιδιὰ τὰ ὀρφανά.
Μὲ ὅλη της τὴ στοργὴ ἀγκαλιάζει τώρα αὐτά.
Τὰ κάμνει δικά της παιδιά.
Σὰν ἄλλη φιλόστοργη μητέρα τους τὰ περιποιεῖται,
τὰ φροντίζει, θυσιάζεται γι᾽ αὐτά.
Εὐρίσκεται ἀκόμη στὸ πλευρὸ τῶν πονεμένων χηρῶν.
Σὰν ἄγγελος συμπαραστέκεται σὲ κάθε τους δυσκολία.
Τὴν περιουσία της τὴν διαμοιράζει σὲ πτωχοὺς καὶ ἀνημπόρους.
Καὶ ἡ ἴδια ἀποφασίζει νὰ ζήσῃ μέσα στὸν κόσμο ἀσκητικά.
Μὲ φαγητὸ λιτὸ «τὸν ὀλίγον ξηρὸν ἄρτον» καὶ μὲ ποτὸ τὸ δροσερὸ νερό.
Ὑπεραγαπᾷ ἡ ἁγία Σοφία καὶ τὸ καθῆκον τῆς προσευχῆς.
«Οἱ ψαλμοὶ τοῦ Δαβὶδ ἦσαν ἀκαταπαύστως εἰς τὸ στόμα της.
Δὲν ἀδυνάτησεν οὔτε ἠμέλησεν εἰς τὴν προσευχήν».
Μέσα ἀπὸ τὶς κατανυκτικὲς αὐτὲς προσευχὲς ἑνώνεται μὲ τὸν Θεὸ, τὸν Κύριό της.
Ἀντλεῖ δύναμι γιὰ τὸ ἔργο τοῦ ἐξαγνισμοῦ της ἀλλὰ καὶ τῆς ἀσκήσεως τῆς ἀρετῆς τῆς ἐλεημοσύνης.
Γράφει ὁ ἱερὸς Συναξαριστής της, ὁ ὅσιος Νικόδημος:
«Ἡ ἐλεημοσύνη τὴν ὁποίαν ἔκαμνεν εἰς ὅλους τοὺς προσερχομένους πτωχοὺς ἦτο ἱλαρὰ καὶ πλουσία. Νόμιζε δὲ ἡ τρισολβία ὅτι ἦτο προτιμότερον νὰ στερῆται αὐτὴ παρὰ νὰ ἀφήσῃ τὸν
πτωχὸν νὰ φύγῃ ἄδειος ἀπὸ τὸν οἶκον της· καὶ περισςότερον ἔχαιρεν ὅταν ἔδιδε παρὰ ὅταν ἐλάμβανε».
Συνέβαινε δὲ στὸ σπίτι της καὶ ἕνα παράδοξο θαῦμα, θαῦμα συνεχές.
Εἶχε ἕνα ἀγγεῖο γεμάτο κρασὶ ποὺ ἔδιδε σὲ πτωχὲς οἰκογένειες
καὶ τὸ ὁποῖο οὐδέποτε ὠλιγόστευε.
Τὸ ἀγγεῖο ἦτο πάντοτε γεμᾶτο.
Καὶ τὸ θαῦμε αὐτὸ τὸ ἔκρυπτε ἐπιμελῶς.
Κάποτε ὅμως ἠθέλησε νὰ τὸ φανερώσῃ σὲ κάποιον συγγενῆ της,
γιὰ νὰ ἐξυμνήσῃ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.
Καὶ ἀπὸ τότε ἔπαψε νὰ ἐπαναλαμβάνεται τὸ παράδοξο αὐτὸ θαῦμα.
Ἡ Σοφία λυπήθηκε βαθιά.
Στερήθηκε μιὰ τόσο μεγάλη δωρεά.
Ἀπέδωσε τὴν αἰτία στὴν ἀναξιότητά της, τὴν αὐτοπροβολή της.
Καὶ ἀπὸ τότε ζητοῦσε μὲ πόνο ψυχῆς ὁλοκάρδια τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Καὶ γιὰ νὰ τιμωρήσῃ τὸν ἑαυτό της γιὰ τὸ λάθος της αὐτό,
αὔξησε τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες
«τόσον ὥστε ἐξηράνθη τὸ σῶμα της εἰς ἄκρον καὶ οὔτε νὰ ἀναπνεύσῃ ἐδύνατο».
Καὶ συνέχισε ἡ ὁσία τὴν βιοτή της μέσα στὸν κόσμο ἀγωνιζομένη σκληρὰ γιὰ τὴν
ἀγάπη τοῦ Χριςτοῦ.
Ἔζησε συνολικὰ 53 χρόνια.
Καὶ πρὶν ἐκδημήσῃ πρὸς τὸν Κύριο ἐκάρη Μοναχή.
Ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος τὴν ἐγκωμιάζει μὲ ὀλίγους στίχους:
«Οὐκ ἐμποδών σοι κόσμος ὤφθη, Σοφία, πρὸς τὴν τελειότητα ἀρετῆς φθάσαι».
Δηλαδὴ ὁ κόσμος ποὺ σοῦ φανερώθηκε μὲ τόσες δυσκολίες, Σοφία,
δὲν σὲ ἐμπόδισε νὰ φθάσῃς σὲ τελειότητα ἀρετῆς.
Ἡ ὁσία Σοφία τῆς Αἴνου μὲ τὰ ὀλίγα στοιχεῖα τῆς ζωῆς της πολλὰ καὶ μεγάλα
διδάγματα μᾶς ἄφησε.
Γίνεται ὑπόδειγμα γιὰ τὶς μητέρες τῆς σημερινῆς ἐποχῆς.
Τὶς καλεῖ νὰ καλλιτεκνοῦν χωρὶς νὰ παραμελοῦν τὸν προσωπικό τους ἁγιασμό.
Ὅλα συνδυάζονται σὲ ὅσους θέλουν νὰ ἀγαποῦν βαθιὰ τὸν Θεό.
Τὶς μαθαίνει ἀκόμη νὰ σηκώνουν τὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων,
ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, μὲ χαρὰ καὶ ὑπομονή.
Καὶ τέλος διδάσκει ὅλους πὼς ἡ ἀσκητικὴ ζωὴ μπορεῖ νὰ ἐφαρμοσθῇ μέσα στὸν
κόσμο.
Ὅταν μάλιστα εἶναι συνδυασμένημὲ τὴν ἀνιδιοτελῆ ἐλεημοσύνη, ὁ Θεὸς
ἐπιτελεῖ παράδοξα θαύματα.
Ἀρκεῖ νὰ ζοῦμε «ἐν κρυπτῷ».
Μὲ τὶς εὐχὲς τῆς ὀσίας μητρὸς ἡμῶν Σοφίας ἄς συνεχίζουμε τὸν πνευματικὸ μας
ἀγῶνα μὲ περισσότερη ἀκρίβεια.
Τώρα μάλιστα τὸ καλοκαίρι προσεκτικώτερα.
Φυλλάδιο «Ο ΣΩΤΗΡ» - Ἀριθ. 1910 (28 Μαΐου 2006)
Για την αντιγραφή Μ.Κ.
